Artykuły

Typowy system wentylacji mechanicznej nawiewno-wywiewnej w domu jednorodzinnym działa tak, że świeże powietrze jest zasysane przez czerpnię i jednym przewodem dociera do centrali wentylacyjnej (rekuperatora), a z niej siecią rozgałęziających się przewodów dopływa do głównych pomieszczeń mieszkalnych (salonu, sypialni i innych pokoi). Jest do nich nawiewane przez ukierunkowujące strumień powietrza kratki wentylacyjne lub anemostaty. W pomieszczeniach, z których powietrze musi być usuwane (łazienkach, ubikacjach, kuchni, garderobach) znajdują się anemostaty lub kratki wywiewne, którymi zanieczyszczone powietrze jest zasysane do sieci kanałów wywiewnych, a nimi trafia z powrotem do rekuperatora, a z niego wspólnym kanałem jest usuwane poza budynek przez tak zwaną wyrzutnię. Między pomieszczeniami, do których świeże powietrze jest nawiewane, a tymi, z których jest usuwane, konieczne jest zapewnienie jego swobodnego przepływu (przez specjalne otwory albo szczeliny pod drzwiami).
W centrali wentylacyjnej są dwa wentylatory – jeden wymusza przepływ powietrza świeżego, drugi – usuwanego z pomieszczeń. Między nimi jest wymiennik ciepła, w którym strumień chłodnego powietrza świeżego ogrzewa się od cieplejszego wywiewanego. Wymiennik nazywany krzyżowym składa się z bardzo wielu wąskich kanałów ustawionych tak, że gdy przez ich jeden ich rząd przepływa powietrze świeże, to przez sąsiedni, ustawiony prostopadle, powietrze wywiewane. W wymiennikach przeciwprądowych droga strumieni powietrza jest dłuższa, a kanały są względem siebie równoległe - powietrze ciepłe płynie w kierunku przeciwnym niż zimne. Sprawność wentylacji mechanicznej z odzyskiem ciepła przy wymienniku krzyżowym sięga 70%, a w przypadku zastosowania wymiennika przeciwprądowego przekracza 90%.